Salon

Pięknie zdobiona sofa marmurowa podłoga kominek, głowy wypchanych zwierząt i wielkie okna
Oto i sławny salon w którym przesiaduje Królowa z Królem.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
Rido wszedł wdzięcznym krokiem do salonu w poszukiwaniu brata ale zastał owy salon pusty.
-Szczerbaty! - Zawołał swego Ogara który najwidoczniej ścigał pokojówkę.

Powolnym krokiem usłyszała głos znajomy, dziwne trochę miała wrażenie że widzi kogoś... oraz bestię.. to była niedorzeczność..
- Jak się dostałeś przybłędo do Królewskiego zamku !! - Krzyknęła głośno do nieznajomego widząc z bestią ohydną.. była zdenerwowana Elizabeth Kuran.

-Yuuki?
Podszedł do niej i uściaskał ją gorąco
-Tyle lat cie nie widziałem... Gdzie jest Kaname?

- Yuuki ? To moja matka !! - Odparła wyrywając się z jego objęcia jednakże to jej nie podoba, nie wie jakie ma nawet zamiary.
- Kaname to mój Ojciec !! - Odparła głośno krzycząc, łzy zaczynały lecieć słysząc imię Matki która została zamordowana bestialsko...

-Jak to, gdzie oni są - Zdezorientowany Rido nie wiedział co się dzieje
- Jeśli ty nie jesteś Yuuki to gdzie ona jest? - Odparł krótko.

- Ehh Yuuki Kuran matka moja została zamordowana kilka lat temu - Odparła płacząc, jednakże wyrwała z objęcia wtedy.
- A Kaname odszedł z krainy - Odparła krótko.. idąc powoli widząc bestię ale potem ją ominęła ignorując...
- A Ty kim jesteś ? - Odparła pytając się i odwróciła swoją głowę robiąc rubinowe krwawe oczy w czasie aktywności takie odziedziczyła po ojcu.

Teraz był jeszcze bardziej zdezorientowany.
-Czekaj muszę sobie to wszystko poukładać.... - Po chwili się otrząsnął i powiedział
-Jeżeli jesteś córką Yuuki to..... Jestem twoim wujkiem.... - Odparł krótko do niej.

- Wujek ?! - Odparła lekko zaskoczona, czyżby to nie wujek kuran co kiedyś oni pisali w historii rodu kuranów..
Lekko zarumieniła się myśląc o tym.
- Czy przypadkiem Twoim bratem był Haruka mój dziadek ? - Odparła ze spokojem pytając go.
- Jak masz na imię ? - Odparła pytając go z ciekawości, musi się upewnić czy o nim właśnie myśli.

-Tak Haruka to mój brat.... - Powiedział spokojnie
-Nazywam się Rido Kuran - Odparł mówiąc swoje imię.

- Ahh dobrze dobrze - Odparła do siebie, czyli to on.. zrobiła minę jakby widziała ducha... ale przecież on nie żyje.. zemdlała z bladości...

Gdy zemdlała podszedł do niej podniósł ją na ręce
-Mówisz że nie jesteś Yuuki?
zbliżył usta.....

Otworzyła oczy lekko miała zamglony obraz widzenia wtedy zauważyła jakie on ma zamiary..
- Eee nie jestem Yuuki Kuran, Rido-senpai - Odparła bardzo zaskoczona widząc jego usta które się do niej zbliżają...

Podniósł ją na równe nogi i usiadł na sofie.
-Szczerbolcu choć no tu - Zawołał ogara który natychmiast zjawił się na sofie.
-A szczerbolca jeszcze nie poznałaś? - Powiedział jakby nigdy nic....

- Widzę właśnie - Odparła otrzepując się z kurzu oraz podała rękę swoja wujkowi.
- Ehhmm jestem Elizabeth Kuran, a mój brat gdzieś jest jednakże mamy ze sobą ślub - Odparła do Niego z lekkim głosem, uśmiechnęła się wtedy potem jak zeszła bladość na jej cerze.

Odwzajemnił ruch dłonią.
-Co się działo z Kaname podczas mojej nie obecności?

- Ehh to przykra przeszłość prawie zabiła mojego Ojca, jednakże wtedy właśnie po zdradzie jaką dopełniła Yuuki Kuran z Edwardem Green urodziła się Eltteriel Green ale nadałam jej nazwisko Kuran żeby nikt inny się nie dowiedział zewnątrz, chciałabym żebyś zachował dla siebie - Odparła ze spokojem i poważną mina.
- Kaname był władcą a Yuuki Władczynią właśnie po jej śmierci przejęłam tron po niej, a mój mąż Tron Kaname - Odparła ze spokojem mówiąc kierując się w stronę odsłaniając okno ręką swoją.
- Kaname żyje gdzieś daleko jest od nas chciałabym go zobaczyć, ale to raczej nie możliwe już - Odparła mówiąc do niego ze spokojem.

-Przykre
Wziął głęboki wdech i wstał
-Na mnie już pora.....

- Niee! - Odparła do niego i zaczęła biec w jego stronę oraz objęła ramionami swoimi lekko zarumieniła się mówiąc teraz.
- Zostań i zamieszkaj z nami, jak powróciłeś to przecież twój dom Rido-senpai - Odparła znów krótko do swojego wujka.

Nie spodziewał się takiej reakcji, od lat nikt go tak ciepło nie przywitał.
-Dziękuje
Powiedział z lekkim uśmiechem na twarzy

Puściła się jego oraz stała uśmiechając do niego.
- Na drugim piętrze jest twój pokój odnowiony i zadbany - Odparła uśmiechając się nadal do swojego wujka.
- W stajni, akurat jest też miejsce dla bestii akurat, nie przestrasz się bo tam też są smoki aż dwa mój i Zommariego - Odparła uśmiechając się do swojego wujka.

-Jeszcze raz dziękuje, dla szczerbola nie trzeba miejsca w stajni nie brudzi więc niema problemu z trzymaniem go w pokoju
- Powiedział uradowany i ruszył do swojego pokoju wraz z ogarem.

- Dobrze Wujku, no to witaj w domu - Odparła do niego ze spokojem, cieszy się że bliski z rodziny żyje i nie jest samotna w końcu, właściwie nie jest samotna ponieważ posiada brata z którym jest w małżeństwie z nim i go kocha.

Poszedł w stronę swojego pokoju

z.t

- Ahh co za niespodzianka - Odparła widząc jak wujek wchodzi po schodach... myślała ona że nie żyje, a jednak żyje on. Westchnęła i powiedziała imię matki wtedy.
- Czy ja jestem podobna do Yuuki Kuran ? - Odparła do siebie, wybiegła wtedy w stronę ogrodu.


z.t

Głośne uderzanie skrzydeł, właśnie ono było zwiastunem nadlatującej bestii, która wylądowała na szczycie zamku rycząc ogłuszająco. Nieczęsto widywało się smoki o takim majestacie.
To tutaj... Yuuki uniosła głowę rozglądając się uważnie po terenach Zamku Az'Shweln. W ciągu paru sekund smok poderwał się do góry i runął w kierunku ziemi jak kamień. Była władczyni przyzwyczaiła się do tego uczucia, które na początku napędzało jej niezłego strachu. W jednym momencie siedziała na grzbiecie bestii, a w następnej stała pośrodku Wspólnego Salonu. Smok wcale nie zdziwiony, a raczej przyzwyczajony do takiego znikania poderwał się do góry tuż nad ziemią i ponownie zaryczał odlatując gdzieś ponad chmury. Yuuki rozejrzała się uważnie, jednocześnie wypuszczając swoje myśli do przodu, nie wyczuła jednak nikogo. Była sama. Westchnęła cicho i usiadła w miękkim, czerwonym fotelu tyłem do drzwi. Żywa legenda, która powróciła. Martwa, a jednak żywa. Można to było zinterpretować na wiele sposobów. Była wampirem, nieśmiertelną istotą jednak żyła. Została także zamordowana parę lat temu, a jednak siedziała tutaj. Upozorowanie własnej śmierci było dobrym pomysłem, pomogło jej wszystko przemyśleć, ale musiała wrócić. Po prostu... musiała.