Salon

Wyczuła czyjąś obecność, podeszła do salonu wspólnego i wtedy krzyknęła..
- Nie to nie możliwe, to tylko sen - Odparła do siebie, trzymając ramy drzwi, w której w niej były..
- Mama ? Zjawa ? - Odparła ocierając rękoma oczy, łzy zaczynały jej kapać po policzku.
- Ale Ty ? - Odparła powoli robiąc kroki do przodu.

Myśl. Jedna myśl, która przerwała panującą tutaj ciszę. Nawyk nakazał jej natychmiastowo się usunąć, jednak musiała się przyzwyczaić do takich reakcji. Niecodziennie 'ożywają martwi'. W jednej chwili siedziała w fotelu, a w następnej stała parę kroków od córki.
- Elizabeth... wyrosłaś. - były to pierwsze słowa, jakie przyszły jej do głowy, gdy patrzyła na najstarszą z córek. Nie mogła też powstrzymać lekkiego uśmiechu.
- Wyglądasz jak ja. Chociaż... jestem nieco wyższa. I masz dłuższe włosy. - mówiła to jakby nigdy nic. Jakby wcale nie zniknęła na parę lat. Jakby wcale nie... umarła. Bo w istocie nie umarła. Żyła, była tutaj.
- Wróciłam.

Zaczęła teraz płakać i zerwała się na nogi biegnąc w jej kierunku oraz do niej przytuliła się mocno.
- Mamo ! - Odparła do niej uśmiechając się i dotykała czy to naprawdę, że ona żyje, ona naprawdę żyje..
- Jak dobrze że jesteś, że żyjesz ? - Odparła krótko mówiąc jąkając pomieszane z płaczem.

W odpowiednim momencie cofnęła jedną nogę odchylając się nieco w tył, dzięki czemu utrzymała równowagę po tym pełnym utęsknienia zderzeniu z córką, która się w nią wtuliła. Dopiero gdy ją złapała pochyliła się do przodu całując ją we włosy i objęła rękami w iście matczynym geście.
- Cii, nie płacz. - uśmiechnęła się do niej i pogłaskała ją po policzku.
- Już wszystko jest dobrze. Wróciłam. A czy... Kaname. Kaname tutaj jest? - mówiła opanowanym głosem, chociaż jej myśli, jej serce całe drżało. Nie miała jednak zwyczaju płakać. Rozejrzała się jedynie, jakby na sam dźwięk swojego imienia miał się tutaj zjawić.

- Ojciec odszedł z Krainy Wampirów dawno temu, jak usłyszał też o twoim zniknięciu oraz zdradzie - Odparła do niej, uspokoiła się powoli już, jednakże uśmiechnęła się ocierając swoje łzy z płaczu.
- Zommari Kuran jest to wiem, a gdzieś niedaleko pałętają się córki twoje Marianne i Ettariel - Odparła ze spokojem jednakże nie po koiło ją ten Rido kuran.
- W dodatku mamy problem, Rido Kuran u nas mieszka - Odparła trochę zmartwiona, wie że Rido w każdej chwili coś może wymyślić.
- Zommari i Ja jesteśmy małżeństwem - Odparła radośnie do mamy.

Na słowo 'zdrada' zamknęła oczy biorąc głęboki oddech. Czyn, z którego konsekwencjami musi się zmierzyć. Nie ważne jak bardzo tego słowa nienawidzi, ono i tak opisuje to co jest tu najgorsze. Prawdę. Jednak jeszcze bardziej dobiło ją odejście Kaname.
- Wróci. Musi wrócić. - nie wiedziała czemu, ale... po prostu wiedziała, że on musi wrócić. Do niej. Jej jedyną nadzieją pozostawało to, że on tu będzie i jej wybaczy to co zrobiła.
- Ach tak, Marianne i Ettariel. - w jej głosie pojawiło się ciepło, gdy wymawiała ich imiona. Nawet jeśli były córkami Edwarda, to były też jej. Jej kochane córki.
- Rido? TEN Rido? - ta wieść zszokowała ją najbardziej. Czy aby nie został on zabity przez Kaname? Morderca jej rodziców, nikim innym nie mógł dla niej być. Nikim innym.

- No niestety to On, właściwie miało być starcie bliskie z Zommarim, ale zasłoniłam ciałem ukochanego, nie mam zamiaru zostać wdową, on ma uraz psychiczny w dodatku nie wiedziałam do końca ale chciał do Archiwów dojść to mu pokazałam, ale zmienię straż tam - Odparła lekko niezadowolona, jak mogła to zrobić, jemu pokazać dobrze ze inne ważne dokumenty są chronione przez kod.

- Straż. Chciałaś mu pokazać dostęp do archiwów? Przecież wiesz jakie są one dla nas ważne. Elizabeth, musisz zacząć myśleć, nie możesz być taka naiwna. Jeśli przyjdzie do ciebie wampir i przedstawi się jako mój kuzyn, zatrzyma się tutaj i będzie chciał obejrzeć archiwa, też mu na to pozwolisz? - Najgorszy w tym wszystkim był chyba spokój. Melancholia. Mówiła to tak... bez uczuć? Tak, to chyba najlepsze określenie. Jakby recytowała wyuczoną formułkę.
- Proszę, zmień straż i nie pozwól sobie nigdy więcej na ponowny błąd. A teraz pozwolisz, że udam się w swoją stronę, Elizabeth. - wypuściła ją z objęć i cofnęła się o krok, by następnie wyminąć córkę i zniknąć za ramą drzwi.

zt.

Wtedy w szlak ją trafił, jak ukazała się jej moc miała krwiste aktywne oczy oraz stłukła zbędny wazon, który jej nie pasował. Stłukł się strasznie oraz miała go gdzieś. No właśnie tak się wyżyła na przedmiocie.
- Tak mamo - Odparła lekko niezadowolona, ale skąd ona mogła wiedzieć że to ten Rido Kuran, kurcze no zająknęła znów. Wyszła stąd idąc w stronę pokoju Zommariego.

z.t