Ogród Różany

- Um co ty masz na myśli ? - Odparła do Niego lekko w minie zdezorientowanej, co on znów knuje, przechyliła się robiąc wesołą minę.. przez te kilka minut takim stylu była.

- Hm? Nieee, nie o to mi chodziło - znowu zaczął machać ramionami.

- Ehh.. - Odparła patrząc potem w swoje odbicie przeklęte, wiedziała że tak skończy ostatnia z rodu Kuran, nie mająca szans przetrwania, głupia i tyle z niej jest nie ma co pomyślała sobie nad sobą.
- Dlaczego nie mogę tego powiedzieć ?! - Odparła i wtedy przejechała ręką o ostry kawałek kamienia, i zraniła się mocno.
- Auuć ! - Odparła głośno czując ból.

Delikatnie złapał ją za rękę.
- Może trochę boleć - mruknął. Spojrzał na ranę. Jego dłoń otoczyła zielona aura.

Zarumieniła się wtedy, przymrużając oczy lekko. Nic na razie nie bolało. Odczuwała tylko że piecze nic więcej. Jednakże uczucie nie było złe ani takie żeby jęczała z bólu. Rumieńce jej nadal u niej były patrząc się na niego, z lekkim urokiem.

Parę sekund później po ranie nie było nawet śladu. Zommari spojrzał siostrze w oczy.

Dziwnie się czuła wtedy patrząc mu w oczy.. nie patrzyła już na ranę właściwie. Odczuwała że wyzdrowiała, jedynie rumieńce u niej zostały...
- Dzie-Dziękuję - Odparła krótko do niego patrząc w oczy, rumieńce nie schodziły jej, a oczy lekko mieniły się.

Trzymał ją za rękę. Jego czerwone tęczówki wydawały się hipnozytować dziewczynę.

Zaczynała patrzeć mu w oczy co raz bardziej, zaświeciły się karmazynowym blaskiem nie oznaczało że chce krwi tylko coś innego wyczuwa, coś pięknego i w dodatku trzyma jego też rękę..

Cały czas na nią patrzył.
- To się robi dziwne - uśmiechnął się nieznacznie.

- Dlaczego robi się to dziwne ? - Odparła spokojnie do Zommariego, nie no czasami też właściwie było dla niej dziwne, ale jak mu powiedzieć że go kocha nie jak brata, ale też jak mężczyznę ?

- Samo uczucie jest dziwne - odpowiedział. Krótko i zwięźle.

- Zależy o jakim uczuciu mówisz - Odparła krótko i nadal patrzyła się na niego.

- Rozumiem - Odparła jednym słowem i nadal się patrzyła, ona emanuje ciepłem i miłością do niego, jednakże może to poczuć, ale czy to do niego dojdzie, że go kocha ponad wszystko co żyje w okół nich. Patrzy się jak zaczarowana.. ale mając nachyloną pozę lekko.

Zamrugał kilka razy. Podniósł głowę do góry. Naprawdę czuł coś dziwnego, ale nie mógł tego opisać.

Oczy lekko przymrużyła, jednakże nie umiała od jego oczu oderwać. Iż czuje te uczucie silniejsze niż miłość.. powolutku przysunęła się do niego, jednakże nie do konała ostatniego kroku.
Spojrzała się na chmury wyglądają ze ma zaraz padać... zeszły jej rumieńce, i dała całusa mu w policzek mężowi swojemu. Uśmiechnęła się do niego.
- Będę w pobliżu zamku - Odparła do niego i wyjęła nogi z fontanny oraz założyła buty swoje..
- Nie siedź długo bo się przeziębisz - Odparła krótko i wybiegła radośnie stąd.


z.t


Trochę czasu minęło..

Zaczęła ona biec szybko i zobaczyła Zommariego oraz do niego przytuliła się mocno, była cała rozdygotana strasznie.
- Zommari muszę ci coś powiedzieć - Odparła w szoku, tęczówki się jej rozszerzyły, zaczęła płakać w jego ramionach.
Wtedy się ocknęła i wyszła stąd, musi poważnie porozmawiać z Rido-Kuran.

Przez chwilę patrzył mocno zaniepokojony na siostrę. Nic nie mówił, nie wiedział nawet, co. Gdy wpadła w jego ramiona i równie szybko wybiegła, był raczej zaskoczony niż zamyślony, nie miał przygotowanej odpowiedzi. Po paru minutach dotarło do niego to, co się przed chwilą stało. Mrugnął kilka razy, jakby chciał się upewnić, że na pewno wszystko z nim w porządku. W końcu westchnął, włożył ręce w kieszenie i ruszył w stronę zamku.

*z/t*

Weszła spokojnym krokiem, idąc w stronę Tarasu oraz usiadła na ławce.
- Ehh życie - Odparła mrucząc pod nosem. Przypomniało się jej przed chwilą
sytuacja jej z Rdo Kuran.

Przechodził właśnie, gdy nagle zauważył Elizabeth.
-Em.. Witaj.... Myślałem że jesteś w... a mniejsza z tym, nie powinienem pić...
Wyprostował się i podszedł do jednego krzewu.
-Przedziwne przemierzyłem wszystkie krainy Artheris lecz nigdzie indziej nie ma takich róż nawet w ogrodach anielskich...

- Pewnie widziałeś moją matkę Wujku - Odparła zaskoczona, lekko widząc jego minę oraz spokój w którym nim jest.
- Wiesz przenigdy bym nie pocałowała swojego Ojca, to byłoby odrażające - Odparła do niego ze śmiechem.
- Ahh róże, no faktycznie - Odparła do Niego ze spokojem.
- Róża to symbol Kuranów, nie wiem czy ktoś ci to mówił ? - Odparła zapytaniem spokojnym w jego stronę, oraz dotknęła ręki jego przez przypadkiem i zarumieniona wtedy była.

-Tak jeżeli jest Kaname... To musi być i Yuuki... Ale mniejsza z tym mam ważniejsze rzeczy do roboty...
Powiedział dalej spokojny.
-Tak to byłoby dziwne...
Uśmiechnął się.

- Ciekawe jest to, że jak byłam małą dziewczynką jedynie mój Brat oraz mój Mąż Zommari mnie rozumiał i wspierał, rodzice byli zajęci władzą w krainie, w dodatku nie wiedziałam że ty żyjesz.. bo mówiono że Ty nie żyjesz ? - Odparła do niego zapytaniem mówiąc co czuła i co nadal w niej siedzi.
- Czasami nie mogę rodziców zrozumieć, ale cóż starsi są - Odparła podnosząc ramiona. Jakoś nadal ją zastanawiało, czemu Rido chciał ją pocałować iż tez zamierzał w tym kierunku to dokonać.

-Dam ci rade: nie szukaj wsparcia w rodzicach bo bardzo możliwe że się na nich zawiedziesz. Czuję że Zommari się tobą zaopiekuje...
Uśmiechnął się tajemniczo i dodał.
-Tak myśleli... Ale starego Rido tak łatwo nie wytępią... ooo nie!

- Hmm tak sądzisz ? - Odparła uśmiechając do swojego wujka, ciekawe że tak go nie wytępili, musiałaby najwidoczniej tego trzymać swoich zasadach.
- Cóż jakoś rodzice, mniej dla czasu poświęcili w przeszłości, to czemu by mieli teraz więcej czasu dla mnie mieć - Odparła do niego oraz oparła się o jego ramię.