Rezydencja Miry

W rezydencji znajduję się dwupiętrowa willa zrobiona w stylu gotyckim. Jest tam dużo komnat, w tym komnata do przyjmowania gości, sypialnia i kuchnia. Willa otoczona jest dużym ogrodem z przeróżnymi kwiatami i drzewami. Na tyłach jest również fontanna z ławeczką. Wytoczona jest także dróżka prowadząca do niej.

Nierzucająca się w oczy, zakapturzona postać żwawym krokiem przemierzała ulice miasta. Była nią Ettariel, która głównie ze względu na swoje pochodzenie nie chciała zostać przez nikogo rozpoznana. Kierowała się do posiadłości Arystokratki- Miry Clye. Po dłuższym czasie dotarła w końcu do celu. Lodowatą dłonią wampira złapała za potężną, miedzianą kołatkę i zapukała kilkakrotnie do drzwi, po czym zrzuciła kaptur zasłaniający jej twarz. Miała nadzieję, że zastanie tu swoją jedyną przyjaciółkę.

Mira zaczęła dostojnie kroczyć w kierunku drzwi. Otwierając je zauważyła znajomą twarz. Tak, to była arcyksiężna Ettariel Kuran, jej stara przyjaciółka.
- Ave. Wejdź do środka - powiedziała i przesunęła się trochę w stronę drzwi, by móc wpuścić znajomą. Gdy już weszła zaprowadziła ją do komnaty gościnnej. Znajdował się tam stół, szafy i fotele. Oczywiście, zamknęła za sobą drzwi.

- Ave, Mira-kun. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam...- przywitała ją unosząc nieznacznie kąciki warg ku górze, w ledwo dostrzegalnym uśmiechu. Dawno jej już nie widziała. Dawno również nie była w miejscu tak spokojnym i cichym jak to. U niej w zamku zawsze coś musiało się dziać. Ani chwili spokoju...
- Co słychać u Ciebie?- spytała usadawiając się w jednym z miękkich foteli. Spojrzała na przyjaciółkę.

- Ach... wszystko w normie. A co tam u ciebie ? Wydarzyło się coś ostatnio ? - odpowiedziała i od razu rzuciła dwa pytania. Także się lekko uśmiechnęła, lecz bardziej widocznie.
- Herbaty ? - zaproponowała. Cóż, trzeba podać coś tak wyjątkowemu gościowi jak Ettariel

- Doszły mnie ostatnio słuchy, że Elizabeth zaszła w ciążę. Nie wiem, ile w tym wszystkim prawdy, bo jeszcze z nią o tym nie rozmawiałam... Mam jednak nadzieję, że tak jest- Ettariel ciocia. To musiałoby być ciekawe- uśmiechnęła się szerzej, odsłaniając przy tym dłuższe, wampirze kły. Jeszcze bardziej niż siebie w roli ciotki, ciekawa była siostry w roli matki. Nie wiedziała jeszcze co prawda, że wszystko to było jedynie fałszywym alarmem... Bo niby skąd? Kiedyś jednak na pewno zostanie ciotką. Jeszcze zobaczycie, hah!
- Jeśli można, to poproszę- odpowiedziała kulturalnie na drugie pytanie przyjaciółki. Tak, Ettariel chętnie by się czegoś napiła. Ostatnie, ciągle upalne dni doprowadzały ją już do szału.

Skinęła tylko głowa na słowa przyjaciółki. Wstała i poszła do kuchni i zaparzyła herbatę. Gdy już była gotowa zaniosła ją Ettariel.
- Proszę - powiedziała i podała jej napój. Także się zaśmiała na końcowe słowa 'opowieści'. Mira nic sobie nie przyniosła. Nie był spragniona.

- Dziękuję- skinęła głową podnosząc filiżankę do ust i szybko wypijając jej zawartość. Odkąd tylko sięgała pamięcią, zawsze lubiła herbatę parzoną przez Mirę. Z resztą wszystko zawsze smakowało lepiej w jej towarzystwie.
- Te upały są dobijające- westchnęła odkładając pustą filiżankę na stół i spojrzała w kierunku najbliższego okna. Żar lał się z nieba już wystarczająco długo, by Ettariel miała go serdecznie dość. Nienawidziła upałów, jak z resztą zdecydowana większość przedstawicieli jej rasy.